Ελευθερία χρειάζομαι

Και πως να πιστέψεις σε κάτι που είναι τόσο διαφορετικό από εσένα?? Να προσπαθείς να βρεις μία λύση που θα σου απλοποιήσει ένα μέρος των προβλημάτων σου!Έτσι απλά,για να φανούν όλα μετά πιο εύκολα και όχι σύνθετα.Κάθε μέρα η ίδια ρουτίνα.Ξυπνάς αλλά στην πραγματικότητα θα ήθελες να κοιμάσε για να κάνεις ολοένα και περισσότερα όνειρα και σχέδια για το μέλλον.Μα όταν λες:''Ναι,θα τα αντιμετωπίσω όλα με κάθε τίμημα'' πάντα κάτι μπαίνει μπροστά σου και σου κόβει τα φτερά.Χωρίς λόγο ή αιτία.Αχ να ένιωθα ελεύθερη.Αν ήταν εφικτό αυτό θα έφευγα τώρα.Θα διάλεγα ένα μέρος που δεν μπορεί να το δει κανένας,σαν ένα τείχος που θα είχω ορατότητα μόνο εγώ.Όπως τα παραμύθια.Στα παραμύθια καλπάζεις το άλογο,αυτό τρέχει σε ένα μαγικό δάσος και χάνεται μέσα στα φυτά και τα λουλούδια.Αμέσως βρίσκεται σε έναν εντελώς διαφορετικό κόσμο με χρώματα και εκεί οι άνθρωποι είναι ανοιχτόκαρδοι.Πάντα θα χαμογελάσουν.Ενώ εδώ??Κάθε μέρα συναντώ ανθρώπους με μία μιζέρια στο πρόσωπο,άλλοι χαμογελούν αλλά πονάνε βαθιά μέσα τους,άλλοι τσακώνονται και μετά δεν αγκαλιάζονται για συμφιλίωση,άλλοι πάλι αδιαφορούν ακόμα και για κάποιον που αγάπησαν ή τρέφουν ακόμα συναισθήματα για εκείνον.Πού είναι η ελευθερία??Βλέπωντας τέτοιες καταστάσεις σε καθημερινή βάση επιλέγω τον δικό μου κόσμο.Φτιάχνω τη δική μου πόλη ή επαρχία,βάζω όσο πιο πολλά χρώματα μπορώ,τονίζω τα χαμόγελα και τις ελπίδες και ονειρεύομαι τη ζωή μου.

Ενώ είναι όλα γιορτινά και όμορφα κάποιος κρυώνει,κάποιος ζητάει βοήθεια και αυτός ο κάποιος ζητάει αγάπη και σημασία.Τόσοι άνθρωποι μόνοι τους σε ένα άδειο δρόμο κοιμούνται σιγά σιγά.Ο κόσμος;Αχ ο κόσμος.Περνάει,βλέπει και προσπερνάει.Γιατί;Κανείς δεν έχει ακριβής απάντηση ή καλύτερα κανείς δεν ξέρει την απάντηση.Ίσως τη μάθει μόνο όταν βρεθεί σε αυτή την ψυχή που βιώνει την πραγματική έννοια της μοναξιάς.Πού πήγε η ευαισθησία τους;Δεν ζητάνε οίκτο ή ελεημοσύνη.Ζητάνε λίγη δόση χαμόγελου.Ένα χαμόγελο θα τους αλλάξει τη διάθεση.Βγες και κάνε μία βόλτα έξω.Δες το χάος!!Τί βλέπεις;Σε μία γωνία θα δεις να παίζουν κιθάρα,σε μία άλλη να πουλάνε σπίρτα,σε κάποια άλλη θα τραγουδάνε,κάπου αλλού θα παραμιλάνε.Παραμιλάνε.Μπερδεύονται τα γράμματα και πνίγονται στη βροχή των ματιών.Μέσα στα θολά μάτια παίρνουν μορφή οι αγγέλοι,τα όνειρα,οι ελπίδες,οι ευχές που έχουν σκιαγραφήσει οι καρδιές.Ξέρετε τί πρέπει να κάνουμε εκεί;Μία αγκαλιά.Ένα χαμόγελο.Ένα φιλί.Μία ματιά.Όλα αυτά με ΑΓΑΠΗ. http://www.youtube.com/watch?v=LbmvIOeZkkU <3 *ακούστε το τραγούδι ΑΞΙΖΕΙ*

Ακούω το My Immortal από Evanescence και μου θυμίζει τα όνειρά μου και τις στιγμές μου.Οι στιγμές το ξέρουμε δεν γυρίζουν πίσω όσο και να θέλουν ~όμως έχουν τη μαγεία τους όποτε τις θυμάσαι~ Σκέφτομαμι κάτι που έχω ζήσει (όμορφο και ξεχωριστό) και μονίμως έχω αυτό το διάπλατο χαμόγελο στα χείλη μου.Η καρδιά μου είναι σαν να τρέχει πολύ γρήγορα.Τα μάτια μου φέρνουν τη στιγμή μπροστά μου.Τα χέρια μου κάνουν ένα νεύμα να ποίασουν αυτή τη σκηνή.Το μυαλό ανήκει σε αυτή τη στιγμή..αγωμένο.Τα όνειρα σχετίζονται με τις στιγμές;!
Από μικρό παίδι ονειρευόμουν τη ζωή μου διαφορετική.Έλεγα πως θα ήταν αν ήμουν πριγκίπισσα;Πώς θα ήταν αν ήμουν άστεγη;Πώς θα ήταν αν ήμουν άγγελος;Πώς θα ήταν αν ήμουν ένα άψυχο αντικείμενο;Πώς θα ήταν αν δεν υπήρχα;Τώρα που έχω φτάσει τα 16χρόνια της ζωής μου ακόμα σκέφτομαι τις σκέψεις όπως όταν ήμουν κοριτσάκι.Μακάρι να έκανες ένα όνειρο να σε άκουγε κάποιος και με μία απλή κίνηση να έβγαινε αληθινό.Υποστηρίζω και εγώ αυτό που λένε:"Άμα πιστεύεις σε κάτι πραγματοποιείτε αρκεί να έχεις τόση μεγάλη υπομονή όσο και το όνειρο"Για αυτό όλα θα γίνουν.Ξέρεται τι άλλο είναι όνειρο;; 

ΟΝΕΙΡΟ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΓΙΑ ΕΝΑ ΑΣΤΕΓΟ ΚΟΡΙΤΣΑΚΙ ΝΑ ΜΗΝ ΕΧΕΙ ΤΗΝ ΕΚΜΕΤΑΛΕΥΣΗ ΠΟΥ ΒΙΩΝΕΙ ΤΩΡΑ και πολλά άλλα..δεν θα τα πω εγώ σας αφήνω να
γράψεται εσείς τι άλλο είναι όνειρο!! :)<3

Είναι το παιδί που αποκαλέσαμε λαθρομετανάστη.Που σηκώσαμε το χέρι μας και το δείξαμε.Που το κοιτάξαμε με οίκτο και λύπηση.Που αγνοήσαμε το απλωμένο χέρι του.Που δεν νιώσαμε τη μοναξιά του.Που δεν καταλάβαμε πόσοι πολλοί μπορούν να το εκμεταλεύονται.Που δεν ακούσαμε τη σιωπή του,γιατί πραγματικά αν η σιωπή ράγιζε το παδί αυτό θα μας έφτυνε και δεν θα ντρεπόταν.Επιτέλους τι άνθρωποι είμαστέ?!Γιατί προσπερνάμε ανθρώπους που έχουν το δικαίωμα για ζωή?!Γιατί είμαστε τόσο εγωιστές και το παίζουμε ανώτεροι?!Γιατί να μην προσπαθήσουμε?!Γιατί να γινόμαστε τέτοιου είδους άνθρωποι?!Γεμάτοι ελεημοσύνη,λύπηση,αδιαφορία ακόμα και μίσος.Είναι ένα παιδί.ΠΑΙΔΙ.Επιβιώνει με το δικό του τρόπο.Με αυτόν που είναι σωστό για εκείνο και λάθος για εμάς.Αυτά τα μάτια θέλουν να κοιτάξουν ένα σπίτι.Αυτά τα χέρια θέλουν να ζεσταθούν από μία αληθινή αγκαλιά.Αυτά τα μαλλιά θέλουν να γευτούν το άγγιγμα της μαμάς.Αυτή η μύτη θέλει να πάρει καθαρό αέρα από ένα γεύμα.Μα αυτή η καρδιά θέλει πίσω την παιδική ηλικία.Θέλει να γεμίσει από αγάπη,τρυφερότητα,αγαλίαση,φροντίδα.Έχουμε σκεφτεί άραγε πως είναι η καθημερινότητά τους στο δρόμο?!Πόσο επικίνδυνο είναι?!Δεν μπορούμε να καταλάβουμε.ΔΥΣΤΥΧΩΣ.!

Εγώ και ο εαυτός μου

Γιατί να είμαι τόσο ευαίσθητη?!Γιατί να φοβάμαι τη σιωπή?!Τι με οδήγησε ως εκεί?!Μήπως ήτανε δικό μου λάθος ή συνέβη κάτι και με έχει αλλάξει?!Οι σκέψεις μου σαν τα αστέρια και η λύση είναι το φεγγάρι.Μα εγώ γιατί δεν βλέπω τίποτα?!Ίσως να άλλαξα.Ξέρω πως εγώ είμαι η Άρτεμις,που όταν επιθυμεί κάτι πολύ προσπαθεί πολύ που όταν κάποιος που αγαπώ είναι στενοχωρημένος είμαι και εγώ..Ακόμα και αν με αποσχολούν διάφορα και το μυαλό είναι σαν φουρτουνιασμένη θάλασσα εγώ κρύβομαι.Κρύβομαι και πάλι προσπαθώ να κάνω εσάς να αισθανθείτε γαλήνια και να δείτε τη άλλη όψη των πραγμάτων..αυτή που λάμπει και έτσι ξεχνιέμαι για λίγο.Ξέρω πως έχω πληγώσει άτομα άθελά μου μα δεν το ήθελα.Κανένας δεν θα το ήθελε αυτό.Μετάνιωσα για τα ψέματά μου,για αυτά που νόμιζα ότι θα ζήσουν για πάντα,για αυτά που ήλπιζα και ποτέ δεν ήρθαν αλλά δεν μετάνιωσα για αυτό που είμαι.Θέλω να πιστεύω σε εμένα και να μην μειώνω τον εαυτό μου,να είμαι δυνατή να μην φαίνομαι μόνο.Χρωστάω ένα συγγνώμη σε εμένα για τις στιγμές που έπεσα χαμηλά και δεν πίστεψα στο εγώ μου.Χρωστάω ένα ευχαριστώ σε αυτούς που με έκαναν να δω όλα αυτά που με βοήθησαν να σταθώ όρθια και να μην λυγίσω,να μην δακρύσω,να μην πάψω να ονειρεύομαι.να χαμογελάω,να μάθω καινούργια πράγματα,να μάθω να αγαπάω μα πάνω από όλα να κοιτάξω πως αξίζω..!!

Άδεια ψυχή

Είναι αυτό το συναίσθημα που θέλεις να εξαφανιστείς από όλους και από όλα.
Θα φταίει μάλλον ο εαυτός μου και το μυαλό που δεν μπορώ να ησυχάσω.
Δεν βρίσκω τόπο στην οργή μου και στη θλίψη μου.
Καταράκτες τα μάτια μου που δεν μπορώ να πω όσο θέλω γιατί με τραβάνε πίσω.
Χαρτί το χαμόγελό μου,γυαλί η καρδιά μου.
Αέρας τα όνειρα μου,ψαλίδι οι ελπίδες μου.
Βροχή έγιναν και οι υποσχέσεις,πήραν μαζί τους ακόμα και τις λιγοστές αναμνήσεις.
Σίγουρα δεν έχει σωθεί τίποτα,κομμάτια τα λόγια.
Πώς να ξεφύγω?!Πού να πάω?!Σε ποιόν ανήκω?!Πού πήγε η τόση αγάπη?!
Οι άνθρωποι φεύγουν μακρία,ξεχνάνε..Ξεχνάνε τι έχεις κάνει για αυτούς..Απλά σε αφήνουν να καίγεσαι μέσα σου,ώστε το μόνο που θα μείνει μετά είναι η στάχτη της ψυχής να μην υπάρχει ούτε καν η σπιθαμή της φλόγας..Αυτή που είχα και μου κλέψανε όταν εγώ πάλευα με την ίδια τη φλόγα....!!!!!!

Αυτός ο καιρός.

Τόσες μέρες μακριά σου κι όμως αντέχω,περιμένω να σε δω.
Οι τόσες αναμνήσεις μες στο μυαλό μου έγιναν ένα με το δάκρυ μου.
Η ανάσα σου πάνω στο λαιμό μου μεθυστική.
Ο κάθε χτύπος της καρδιάς σου ήτανε χίλιες φορές ο δικός μου.
Μια αγκαλιά σου και όλα φεύγανε μακριά όπως τα χελιδόνια την άνοιξη.
Άρωμα αγάπης φορούσες όποτε είμασταν μαζί και μου ψυθήριζες πως θα είσαι δίπλα μου.
Έτσι όπως έχω κοιτάξει τα μάτια σου τα πράσινα δεν είχα κοιτάξει ούτε τα δικά μου μέσα από τον καθρέφτη.
Φιλιά απαλά και τρυφερά που ακόμα έρχονται που και που στα χείλη μου και γίνονται ένα.
Ο ήχος της φωνής σου σαν το καλοκαιρινό αεράκι που φυσούσε έξω στο μπαλκόνι σου,εκεί που με κρατούσες αγκαλιά και μου έλεγες:''Μπορεί να σε ξέρω λίγες μέρες αλλά νιώθω ότι σε ξέρω πολύ καιρό''.
Το χαμόγελό σου ήταν ένα κύμα αισιοδοξίας που μου χάριζες όταν ο πόνος με έπνιγε.
Ώρες-ώρες δεν άντεχα την απουσία σου και ήθελα να φύγω.Μα μετά θυμόμουν πόσο πολύ σ'αγαπούσα και μ'αγαπούσες και δεν άφηνα τον εαυτό μου να χαθεί,γιατί σε περίπτωση που δεν το ήξερες ήσουν ο δεύτερος εαυτός μου,μαζί σου ήμουν αυτό το δεύτερο άτομο.Μα τώρα έχω κλειστεί πάλι στο εγώ μου..Τώρα δεν είναι τίποτα ίδιο όπως όταν είμασταν δύο και όχι ένας.Ήμουν ένα μικρό κεφάλαιο στη ζωή σου που με έσκισες,με αγνόησες,με διέλυσες,με άφησες να σε αφήσω.Όσο αναλογίζομαι τις δικές μας στιγμές μαζί της τόσο πιο πολύ πιστεύω πως δεν είμαι αυτό που χρειάζεσαι και ίσως ποτέ να μην ήμουν.
Εγώ περιμένω ένα ακόμη Σ'ΑΓΑΠΩ από τα χείλη σου.Δεν θέλω να είμαι ο εχθρός σου που όταν τον δεις θα τον αγνοήσεις.
Κοιτάω έξω από το παράθυρο παρατηρώντας τον καιρόΑλλάζει από τη μια στιγμή στην άλλη.ΑΥΤΟΣ Ο ΚΑΙΡΟΣ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΜΕΙΣ......!!!!