Κοίτα μας τώρα.Κοίτα πως είμαστε.Αρχίζουμε να ξεχνάμε ο ένας τον άλλον.Ίσως είναι καλύτερα έτσι,να κλείσουν οι πλήγες που ανοίξαμε.Όποιος μας έβλεπε η μιλούσε για την αγάπη μας πίστευε ότι εμείς θα κάναμε τη διαφορά.Θα αντέχαμε.Ήταν ένα όμορφο και ταξιδιάρικο όνειρο που το ζήσαμε παρά τα εμπόδια που συναντήσαμε.Πήγαμε σε πολλά μέρη,μάθαμε να ελπίζουμε μαζί,να σχεδιάζουμε τον αέρα,να κρατιόμαστε για να μην πέσουμε χαμηλά.Όλο κάτι με γυρίζει στο χθες χωρίς να το θέλω.Είπα ότι θα προχωρήσω και πίσω δεν θα ξανά γυρίσω γιατί όλο έρχεσαι με ένα τριαντάφυλλο και φεύγεις χωρίς να πάρεις τα αγκάθια.Μην τα κρατήσεις.Άσε μην πληγωθείς.Πέτα τα αλλά πάρε τα μακριά μου.Φύγε να σε ξεχάσω.Βγες από την καρδία μου.Δεν σε θέλω μέσα της.ΤΗΝ ΔΙΑΛΥΕΙΣ.Εσύ είσαι καλά και εγώ υποφέρω.Έχεις προχωρήσει και εγώ δεν έχω την δύναμη ούτε καν να μην σε σκεφτώ έστω μία μέρα.Μπορεί να μην το λέω αλλά κάθε μέρα σκοτώνομαι όλο και πιο πολύ.Γιατί δεν μιλάς;;Γιατί δεν μου λες την αλήθεια;;Δεν θέλεις να είμαι καλά;;Τα φύλλα της καρδιάς μου είναι ανοιχτά,μα όχι για να ξανά παίξεις μαζί τους.Ξέρω τι έχεις ανάγκη.Απλά έχεις ανάγκη να ηρεμήσεις και να ξανά αρχίσεις από την αρχή.Κρίμα που αφήνουμε να τελειώσουμε τόσο ανιαρά ένα τόσο δυνατό συναίσθημα,κρίμα που δεν προσπαθήσαμε,κρίμα που θα υπάρχει αυτό το κενό ανάμεσά μας.Αυτός ο πάγος....Σιγά-σιγά σβήνει η φωτιά που έκαιγε τις καρδιές μας..Μπορείς να το αλλάξεις;;Η καλύτερα ΘΕΛΕΙΣ να το αλλάξεις;; (:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου