Εγώ και ο εαυτός μου

Γιατί να είμαι τόσο ευαίσθητη?!Γιατί να φοβάμαι τη σιωπή?!Τι με οδήγησε ως εκεί?!Μήπως ήτανε δικό μου λάθος ή συνέβη κάτι και με έχει αλλάξει?!Οι σκέψεις μου σαν τα αστέρια και η λύση είναι το φεγγάρι.Μα εγώ γιατί δεν βλέπω τίποτα?!Ίσως να άλλαξα.Ξέρω πως εγώ είμαι η Άρτεμις,που όταν επιθυμεί κάτι πολύ προσπαθεί πολύ που όταν κάποιος που αγαπώ είναι στενοχωρημένος είμαι και εγώ..Ακόμα και αν με αποσχολούν διάφορα και το μυαλό είναι σαν φουρτουνιασμένη θάλασσα εγώ κρύβομαι.Κρύβομαι και πάλι προσπαθώ να κάνω εσάς να αισθανθείτε γαλήνια και να δείτε τη άλλη όψη των πραγμάτων..αυτή που λάμπει και έτσι ξεχνιέμαι για λίγο.Ξέρω πως έχω πληγώσει άτομα άθελά μου μα δεν το ήθελα.Κανένας δεν θα το ήθελε αυτό.Μετάνιωσα για τα ψέματά μου,για αυτά που νόμιζα ότι θα ζήσουν για πάντα,για αυτά που ήλπιζα και ποτέ δεν ήρθαν αλλά δεν μετάνιωσα για αυτό που είμαι.Θέλω να πιστεύω σε εμένα και να μην μειώνω τον εαυτό μου,να είμαι δυνατή να μην φαίνομαι μόνο.Χρωστάω ένα συγγνώμη σε εμένα για τις στιγμές που έπεσα χαμηλά και δεν πίστεψα στο εγώ μου.Χρωστάω ένα ευχαριστώ σε αυτούς που με έκαναν να δω όλα αυτά που με βοήθησαν να σταθώ όρθια και να μην λυγίσω,να μην δακρύσω,να μην πάψω να ονειρεύομαι.να χαμογελάω,να μάθω καινούργια πράγματα,να μάθω να αγαπάω μα πάνω από όλα να κοιτάξω πως αξίζω..!!

Άδεια ψυχή

Είναι αυτό το συναίσθημα που θέλεις να εξαφανιστείς από όλους και από όλα.
Θα φταίει μάλλον ο εαυτός μου και το μυαλό που δεν μπορώ να ησυχάσω.
Δεν βρίσκω τόπο στην οργή μου και στη θλίψη μου.
Καταράκτες τα μάτια μου που δεν μπορώ να πω όσο θέλω γιατί με τραβάνε πίσω.
Χαρτί το χαμόγελό μου,γυαλί η καρδιά μου.
Αέρας τα όνειρα μου,ψαλίδι οι ελπίδες μου.
Βροχή έγιναν και οι υποσχέσεις,πήραν μαζί τους ακόμα και τις λιγοστές αναμνήσεις.
Σίγουρα δεν έχει σωθεί τίποτα,κομμάτια τα λόγια.
Πώς να ξεφύγω?!Πού να πάω?!Σε ποιόν ανήκω?!Πού πήγε η τόση αγάπη?!
Οι άνθρωποι φεύγουν μακρία,ξεχνάνε..Ξεχνάνε τι έχεις κάνει για αυτούς..Απλά σε αφήνουν να καίγεσαι μέσα σου,ώστε το μόνο που θα μείνει μετά είναι η στάχτη της ψυχής να μην υπάρχει ούτε καν η σπιθαμή της φλόγας..Αυτή που είχα και μου κλέψανε όταν εγώ πάλευα με την ίδια τη φλόγα....!!!!!!

Αυτός ο καιρός.

Τόσες μέρες μακριά σου κι όμως αντέχω,περιμένω να σε δω.
Οι τόσες αναμνήσεις μες στο μυαλό μου έγιναν ένα με το δάκρυ μου.
Η ανάσα σου πάνω στο λαιμό μου μεθυστική.
Ο κάθε χτύπος της καρδιάς σου ήτανε χίλιες φορές ο δικός μου.
Μια αγκαλιά σου και όλα φεύγανε μακριά όπως τα χελιδόνια την άνοιξη.
Άρωμα αγάπης φορούσες όποτε είμασταν μαζί και μου ψυθήριζες πως θα είσαι δίπλα μου.
Έτσι όπως έχω κοιτάξει τα μάτια σου τα πράσινα δεν είχα κοιτάξει ούτε τα δικά μου μέσα από τον καθρέφτη.
Φιλιά απαλά και τρυφερά που ακόμα έρχονται που και που στα χείλη μου και γίνονται ένα.
Ο ήχος της φωνής σου σαν το καλοκαιρινό αεράκι που φυσούσε έξω στο μπαλκόνι σου,εκεί που με κρατούσες αγκαλιά και μου έλεγες:''Μπορεί να σε ξέρω λίγες μέρες αλλά νιώθω ότι σε ξέρω πολύ καιρό''.
Το χαμόγελό σου ήταν ένα κύμα αισιοδοξίας που μου χάριζες όταν ο πόνος με έπνιγε.
Ώρες-ώρες δεν άντεχα την απουσία σου και ήθελα να φύγω.Μα μετά θυμόμουν πόσο πολύ σ'αγαπούσα και μ'αγαπούσες και δεν άφηνα τον εαυτό μου να χαθεί,γιατί σε περίπτωση που δεν το ήξερες ήσουν ο δεύτερος εαυτός μου,μαζί σου ήμουν αυτό το δεύτερο άτομο.Μα τώρα έχω κλειστεί πάλι στο εγώ μου..Τώρα δεν είναι τίποτα ίδιο όπως όταν είμασταν δύο και όχι ένας.Ήμουν ένα μικρό κεφάλαιο στη ζωή σου που με έσκισες,με αγνόησες,με διέλυσες,με άφησες να σε αφήσω.Όσο αναλογίζομαι τις δικές μας στιγμές μαζί της τόσο πιο πολύ πιστεύω πως δεν είμαι αυτό που χρειάζεσαι και ίσως ποτέ να μην ήμουν.
Εγώ περιμένω ένα ακόμη Σ'ΑΓΑΠΩ από τα χείλη σου.Δεν θέλω να είμαι ο εχθρός σου που όταν τον δεις θα τον αγνοήσεις.
Κοιτάω έξω από το παράθυρο παρατηρώντας τον καιρόΑλλάζει από τη μια στιγμή στην άλλη.ΑΥΤΟΣ Ο ΚΑΙΡΟΣ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΜΕΙΣ......!!!!