Είναι το παιδί που αποκαλέσαμε λαθρομετανάστη.Που σηκώσαμε το χέρι μας και το δείξαμε.Που το κοιτάξαμε με οίκτο και λύπηση.Που αγνοήσαμε το απλωμένο χέρι του.Που δεν νιώσαμε τη μοναξιά του.Που δεν καταλάβαμε πόσοι πολλοί μπορούν να το εκμεταλεύονται.Που δεν ακούσαμε τη σιωπή του,γιατί πραγματικά αν η σιωπή ράγιζε το παδί αυτό θα μας έφτυνε και δεν θα ντρεπόταν.Επιτέλους τι άνθρωποι είμαστέ?!Γιατί προσπερνάμε ανθρώπους που έχουν το δικαίωμα για ζωή?!Γιατί είμαστε τόσο εγωιστές και το παίζουμε ανώτεροι?!Γιατί να μην προσπαθήσουμε?!Γιατί να γινόμαστε τέτοιου είδους άνθρωποι?!Γεμάτοι ελεημοσύνη,λύπηση,αδιαφορία ακόμα και μίσος.Είναι ένα παιδί.ΠΑΙΔΙ.Επιβιώνει με το δικό του τρόπο.Με αυτόν που είναι σωστό για εκείνο και λάθος για εμάς.Αυτά τα μάτια θέλουν να κοιτάξουν ένα σπίτι.Αυτά τα χέρια θέλουν να ζεσταθούν από μία αληθινή αγκαλιά.Αυτά τα μαλλιά θέλουν να γευτούν το άγγιγμα της μαμάς.Αυτή η μύτη θέλει να πάρει καθαρό αέρα από ένα γεύμα.Μα αυτή η καρδιά θέλει πίσω την παιδική ηλικία.Θέλει να γεμίσει από αγάπη,τρυφερότητα,αγαλίαση,φροντίδα.Έχουμε σκεφτεί άραγε πως είναι η καθημερινότητά τους στο δρόμο?!Πόσο επικίνδυνο είναι?!Δεν μπορούμε να καταλάβουμε.ΔΥΣΤΥΧΩΣ.!